Die eerste ding wat ek sien toe ek by sy kamerdeur instap, is my pa wat met ‘n wit bakkie op sy skoot sit. Mieliepap met presies een suikerlepel – net soos altyd. Die oggendson val deur die venster op sy hande wat die lepel vashou. Dieselfde hande wat my geleer het hoe om ‘n wiel om te ruil, wat nou effens bewe.
Sy kamer is klein, funksioneel. ‘n Hospitaalbed teen die muur, ‘n TV wat stom speel, ‘n Huawei router wat knip-knip in die hoek – ons venster na die buitewêreld. Die staal bedkassie hou sy geheime: suikerlekkers in die boonste laai, klein skatte vir wanneer die dae lank word.
Op die verpleegstasie lê sy lêer. Terwyl ek daardeur blaai, raak ek stil. Elke sluk water word aangeteken, elke toonnaelknippery opgeskryf. Hier in Droom Tehuis Ou Meule, Kerkstraat 12, Riversdal, word my pa se lewe met presisie en deernis gedokumenteer. Dit bring ‘n onverwagte troos – hierdie vreemdelinge wat met soveel sorg elke klein detail van sy daaglikse bestaan oppas.
“Kom ons gaan soek bietjie sonlig, Pa,” sê ek na hy sy koffie klaar gedrink het.
Maar eers moet ons aantrek. My hande sukkel met sy kouse, sy skoene. Skielik tref dit my – hoeveel keer het hierdie man gekniel om my kleuterskoolskoene vas te maak? Hoeveel keer het hy geduldig gewag terwyl ek sukkel met die veters? Die rolle het verander, maar die liefde bly dieselfde.
Die opstaan-ritueel is stadig, versigtig. Sy bene wat nie meer wil luister nie, sy voete wat skuifel-skuifel soek vir vastigheid. Die rolstoel wag geduldig. Wie ook al die rolstoel uitgedink het, verdien meer as net ‘n Nobel-prys – hulle verdien die dankbaarheid van elke kind wat nog ‘n bietjie langer met hul ouer kan rondry.
“Dink Pa, Pa gaan tagtig haal?” vra ek terwyl ons die gang afrol.
Hy lag saggies. “Ek het nog baie tyd om daaroor te dink.”
Die gallery is ‘n versameling van lewens. In elke kamer wat ons verbyrol, sit ‘n storie. ‘n Ouma wat saggies met haar pop praat, ‘n oom wat Bybel lees, ‘n tannie wat na ou foto’s staar. Die verpleegsters in hul blou uniforms groet vriendelik – engele in blou wat die dae ligter maak.
Buite is die oggendson warm en sag. Ons stop by die roosbedding. ‘n Klein wurmpie kronkel oor ‘n pienk roos se blaar, besig met sy eie lewensreis. Ek pluk versigtig een van die rose – later sal dit ‘n verpleegster se dag begin met ‘n glimlag.
“Hoe is dit hier, Pa?” Die vraag hang in die lug.
Hy is stil vir ‘n lang oomblik. “Dis hartseer om te dink dat dit is waar ek gaan doodgaan.” Nog ‘n stilte. “Voel soos death row.”
Die woorde sny, maar hulle’s eerlik. En miskien is dit wat hy nou die meeste nodig het – die vryheid om eerlik te kan wees.
Tien minute se sonlig is genoeg. Sy oë word swaar, sy skouers sak. Terug in die kamer help ek hom op die bed. Buig af en soen sy voorkop – nog warm van die son.
“Ek mis vir Mamma,” sê hy sag terwyl ek reg maak om te loop. Die woorde hang in die lug soos ‘n gebed.
Op pad Gouritsmond toe ry ek met ‘n vreemde mengsel van emosies. Die hartseer van my pa se woorde, maar ook ‘n diep dankbaarheid vir hierdie oggend se saamwees en die wete dat hy in goeie hande is. Voor my lê die see en vakansie, agter my ‘n pa wat my geleer het dat liefde soms so eenvoudig is soos om iemand se skoene vas te maak, ‘n wiel om te ruil, of net stil te sit in die son.