Last updated on January 27, 2025
Die oggend toe tant Anna uit haar bed opstaan, ruik sy dit al. Daardie soet, warm reuk wat net die eerste druppels op droë grond kan maak. Sy stap met haar ou verweerde hande teen die kombuisvenster, kyk uit oor die wingerd wat al vir drie geslagte van Bothas hier in die Robertsonvallei ‘n bestaan gee.
“Dankie, Here,” fluister sy sag, terwyl die eerste druppels begin val. Veertig millimeter. Net genoeg. Net betyds. Die druiwe het dit bitter nodig gehad.
Image for this please photo realitic no people
Maar sewehonderd kilometer verder, in ‘n townships buite Durban, staan Rachel Ndlovu tot haar middel in die modderwater. Haar hande klem om ‘n plastiekbak met al wat sy nog het: ‘n Bybel, haar dogtertje se skoolboeke, en ‘n foto van haar man wat twee jaar gelede oorlede is. Die res… die res het die water gevat.
“Mama!” skree klein Thembi van die bure se dak af. “Mama, die hond!”
Rachel sien hoe haar ou verweerde brakkie, Tsotsi, teen die stroom veg. Sy bruinwit kop wys nog net bo die water uit. Dan verdwyn hy.
Die reën val steeds. Dieselfde reën wat tant Anna se wingerd red, wat haar hart laat sing van dankbaarheid, is dieselfde reën wat Rachel se hele lewe wegspoel.
By die wingerdplaas sit tant Anna by haar kombuistafel, haar koppie rooibostee warm tussen haar hande. Op Facebook tik sy uit: “Dankie Jesus vir die geseënde reën!” Sy druk ‘send’ en kyk tevrede na die druppels wat teen haar venster afloop.
In die township sit Rachel op ‘n stomp voor die gemeenskapsaal. Haar gedagtes gaan terug na gister, voor die vloed. Hoe Thembi nog op die stoep gesit en huiswerk doen het. Hoe Tsotsi nog rustig op sy gunsteling stukkie karton gelê het. Hoe haar huis, klein maar haar eie, nog gestaan het.
Die aand kom, en die reën bedaar uiteindelik. In Robertson gaan tant Anna bed toe met ‘n dankbare hart. In Durban probeer Rachel en Thembi slaap op ‘n dun matras in die gemeenskapsaal, tussen ander gesinne wat alles verloor het.
Die volgende oggend breek die son deur in beide plekke. Tant Anna se wingerd blink in die vroeë lig, elke druiwekorrel swel van die kosbare water. In die township lê die modder oral, ‘n dik kombers oor mense se drome.
‘n Week later sit tant Anna in die kerk. Die predikant praat oor dankbaarheid. Sy knik instemmend, dink aan haar geseënde wingerd. Maar dan, vir die eerste keer, dink sy aan die nuus wat sy die afgelope week gesien het. Die vloede in Durban. Die gesigte van mense wat alles verloor het.
Sy maak haar oë toe, en hierdie keer is haar gebed anders: “Here, vergewe my blinde dankbaarheid. Leer my om verder as my eie werf te kyk. Om te onthou dat dieselfde reën wat vir my ‘n seën is, vir ander ‘n vloek kan wees.”
In Durban begin die gemeenskap stadig weer opbou. Rachel plant ‘n klein blommetjie in ‘n gebreekte koppie – al wat sy nog het van haar kombuis. “Kyk, Thembi,” sê sy, “die lewe gaan aan. Selfs na die ergste storm.”
Die reën het geen persoonlike voorkeure nie. Dit val waar dit wil, seën sommige en verwoes ander. Miskien lê die wysheid daarin om twee keer te dink voordat ons dankie sê – om te onthou dat ons seëninge soms ten koste van ander kom. Om te weet dat die reën, soos die lewe self, beide vreugde en hartseer kan bring.
In tant Anna se wingerd groei die druiwe nou vol en soet. In Durban begin nuwe huise stadig uit die modder verrys. En iewers tussenin lê die waarheid: dat ons almal, op een of ander manier, verbind is deur dieselfde reën wat val op rykes en armes, op wingerde en townships, op dankbare en gebroke harte.